روغن مناسب خودروی شما

روغن مناسب خودروی شما

راهنمای جامع انتخاب بهترین روغن موتور برای خودروی شما روغن مناسب خودروی شما

با توجه به گزینه های بیشمار روغن موتور موجود در بازار، انتخاب بهترین روغن موتور مناسب برای خودروی شما ممکن است کاری دشوار به نظر برسد.

در دفترچه راهنمای خودروی شما، وزن توصيه شده روغن با استانداردی نظیر روغن موتور آیسین 10W-40 و چیز های دیگر وجود دارد.

بعداً توضیح خواهیم داد که وزن روغن به چه معناست و چگونه باید آن را بر اساس فصول تنظیم کنید اما در حال حاضر، برای خرید روغن با وزن توصیه شده از یک برند، باید به API دقت کرد.

این شاخص نشان می دهد که روغن توسط موسسه American Petroleum آزمایش شده است. علاوه بر این، یک مشخصه دو کاراکتره نیز روی ظرف وجود دارد که آخرین استاندارد خدمات API است و SL نام دارد. SL به گروهی از تست های آزمایشگاهی اشاره دارد که برای کنترل رسوبات دمای بالا به کار می رود.

در مرحله بعد، شما باید ویسکوزیته (ضخامت) مناسب برای دمایی که وسیله نقلیه شما به طور معمول با آن کار می کند را انتخاب کنید

روغن مناسب خودروی شما

روغن مناسب خودروی شما

ویسکوزیته روغن موتور

ویسکوزیته یعنی مقاومت یک سیال در برابر جریان. در روغن موتور، آن را در صفر درجه فارنهایت (نشان داده شده توسط شماره قبل از “W” [برای زمستان]) و در 212 درجه (نشان داده شده توسط شماره دوم در تعیین ویسکوزیته) نشان می دهند. روغن موتور هنگام گرم شدن روان و هنگام سرد شدن ضخیم می شود؛ بنابراین، با افزودنی های مناسب می توان از روان شدن یا ضخیم شدن بیش از حد آن جلوگیری کرد.

هرچه مقاومت در برابر روان شدن بیشتر باشد، عدد دوم بالاتر است (مثلاً 10W-40 در مقابل 10W-30) که این امر خوب است. به همین دلیل، روغن ضخیم به طور کلی بهتر آب بندی می شود و روانکاری بهتری بین قطعات متحرک حفظ می کند.

در درجه حرارت پایین، روغن باید در برابر ضخامت مقاوم باشد تا راحت تر به سمت تمام قسمت های متحرک موتور حرکت کند.

همچنین، اگر روغن خیلی ضخیم باشد، موتور برای چرخاندن میل لنگ که تا حدی در حمام روغن فرو رفته است به انرژی بیشتری احتیاج دارد. ضخامت بیش از حد می تواند استارت موتور را دشوارتر کند و باعث افزایش مصرف سوخت می شود. روغن 5W معمولاً چیزی است که برای استفاده در زمستان توصیه می شود. با این حال، روغن های مصنوعی می توانند فرموله شوند تا در هنگام سرما راحت تر جریان پیدا کنند؛ بنابراین از روغن 0W تعجب نکنید!

پس از استارت، روغن گرم می شود. شماره دوم در درجه ویسکوزیته – به عنوان مثال “40” در 10W-40 – به شما می گوید که روغن در دمای بالا چقدر ضخیم تر باقی خواهد ماند. آنچه که واقعاً در امر انتخاب مهم است، کتابچه راهنمای اتومبیل شما است که می تواند شما را در انتخاب بهترین روغن موتور راهنمایی کند.

شاخص API

این شاخص که یک استاندارد آمریکایی است برای نشان دادن درجه کیفیت روغن موتور به کار می رود؛ این شاخص به صورت API SX برای خودروهای بنزینی و API CX برای خودروهای دیزلی نمایش داده می‌شود.

حرف X برای موتورهای بنزینی به صورت متغیر از حروف لاتین A تا N است و حرف X برای موتور های دیزلی به صورت متغیر از حروف لاتین A تا J استفاده شده است که هر چه این درجه به سمت حروف آخر لاتین برود روغن از کیفیت بالاتری برخوردار است.

لیست کامل استاندارد های API برای خودرو های بنزینی

SN : بهترین روغن موتور بنزینی در استاندارد API برای موتور خودروهای ساخته شده از سال 2011 به بعد

SM : برای موتور خودروهای ساخته شده در سال 2010 و قدیمی تر

SL : برای موتور خودروهای ساخته شده در سال 2004 و قدیمی تر

SJ : برای موتور خودروهای ساخته شده در سال 2001 و قدیمی تر

SH : برای موتور خودروهای ساخته شده در سال 1994 و قدیمی تر

SG : برای موتور های ساخته شده در سال های 1989 تا 1993

SF : بهران موتور های ساخته شده در سال های 1980 تا 1988

SE : برای موتور های بنزینی ساخته شده در سال های1972 تا 1979

SD : برای موتور های بنزینی ساخته شده در سال های 1968 تا 1971

SC : برای موتور های بنزینی ساخته شده در سال های 1964 تا 1967

SB : برای موتور های بنزینی ساخته شده در سال های 1930 تا 1963

SA : روغن پایه است و عاری از مواد افزودنی است. برای موتور های بنزینی ساخته شده قبل از سال 1930.

لیست کامل استاندارد های API برای خودرو های دیزلی

CA : شامل مواد پاک کننده و ضد خوردگی می باشد. برای موتور های دیزلی سبک مدل سال های 1940 تا 1950 مناسب است.

CB : برای متور های دیزلی سبک مدل 1949 تا 1960 که سوخت حاوی گوگرد بیشتری به کار می بردند، مناسب است.

CC : شامل مواد افزودنی پاک کننده و ضد خوردگی بوده و برای موتورهای دیزلی سبک مدل سال  های 1961 به بعد مناسب است.

CD : شامل مواد افزودنی ضد خوردگی، ضد سایش، پاک کننده است و برای موتورهای دیزلی سوپر شارژ و با سوخت محتوی گوگرد زیاد، مناسب است و در سال 1955 معرفی شد.

CD-II : برای موتور های دو زمانه در سال 1987 طراحی شده است.

CE : روغن موتور مناسب برای موتور های دیزلی سنگین سوپر شارژ و توربو شارژ مدل 1980 تا 1987 است که به جای روغن های CC و CD نیز می تواند به کار رود.

CF : روغن موتور تک درجه ای مناسب برای موتور های دیزلی سنگین سوپر شارژ و توربو شارژ است که در سال 1984 معرفی شده است و می تواند جایگزین روغن CD شود.

CF-2 : روغن موتور مناسب برای موتورهای موتور های دیزل دو زمانه است که در سال 1994 معرفی شده است که می تواند جایگزین CD-II باشد.

CF-4 : روغن موتور چند درجه ای مناسب برای موتورهای دیزل سنگین سوپر شارژ و توربو شارژ مدل 1990 است.

CG-4 : مانند روغن CF-4 است ولی برای مدل سال 1995 و برای مصرف با سوخت هایی که کمتر از 5/0 درصد گوگرد دارند.

CH-4 : برای موتور های دیزلی سنگین سوپر شارژ و توربو شارژ مدل 1998 مناسب است.

CI-4 : روغن مخصوص موتور های دیزلی سبک، متوسط و سنگین با ویژگی کاهش اکسید های نیتروژن تا 50% با استفاده از گازهای خروجی خنک شده از اگزوز به عنوان جایگزین اکسیژن. این روغن به منظور مقابله با اسید های حاصل از NOX ، دارای قابلیت ذخیره بالاتری است.

CJ-4 : معرفی شده در سال 2006 برای موتور های سرعت بالای چهار زمانه.

این روغن موتور طراحی شده تا استانداردهای تولید آلایندگی مدل سال 2007 در اتوبان را دارا باشد.

روغن های API CJ-4  از حد معیار های عملکردCl-4 PLUS, Cl-4, CH-4,CG-4 و CF-4 فراتر رفته و می توانند به طور موثری موتور های نیازمند سرویس این نوع API را روانکاری نمایند.

نحوه انتخاب بهترین روغن موتور روغن مناسب خودروی شما

انواع مختلف روغن موتور موجود در بازار با اهداف مختلفی طراحی شده اند. جهت انتخاب نوع مناسب روغن برای وسیله نقلیه خود، باید اهمیت افزودنی های روغن، رتبه بندی ویسکوزیته و کدهای طبقه بندی را درک کنید.

مواد افزودنی روغن: مواد افزودنی می توانند موتور شما را خنک و تمیز کنند و خوردگی را کاهش دهند. پالایشگاه ها؛ روغن را با مواد افزودنی مختلف مخلوط می کنند که می تواند 25 درصد از هزینه روغن را به خود اختصاص دهد.

درجه بندی ویسکوزیته: درجه بندی روغن با ویسکوزیته آن مشخص می شود. دو نوع روغن در بازار وجود دارد؛ روغن تک ویسکوزیته و روغن چند ویسکوزیته.

تقریباً هر وسیله نقلیه به گونه ای طراحی شده است که روی روغن چند ویسکوزیته کار کند.

کدهای طبقه بندی روغن: نماد starburst روی برچسب ظرف روغن به معنای این است که روغن از استاندارد فعلی حفاظت موتور و الزامات مصرف سوخت کمیته بین المللی استاندارد سازی و تأیید روانکاری (ILSAC) و تولید کنندگان خودرو ژاپنی و آمریکایی برخوردار است.

روغن سنتتیک: برخی ادعا می كنند كه روغن های مصنوعی فواصل زمانی طولانی تری را برای تعویض روغن ایجاد می كنند؛ در نتیجه باعث می شود ساییدگی كمتری روی قطعات موتور ایجاد شود و موتور در دمای بالاتر كار كند. ادعای فاصله طولانی هنوز اثبات نشده است.

نکات اصلی در نگهداری توربو شارژر خودرو

همزمان با رشد تکنولوژی، صنعت خودرو هم متحول شده است و یکی از این تحولات، تحول در موتور آن بوده است، مهندسان این صنعت به دنبال ساخت خودروهایی با قدرت موتور بالا با سرعت و شتاب بیشتر برای جذب مشتریان بودند به همین خاطر نسلی از خودرو ها با موتور توربو تولید و روانه بازار شد.

خودروهای مجهز به موتور توربوشارژ همزمان قدرت بالا و مصرف سوخت پایینی ارائه می دهند و علت علاقه مردم به موتورهای توربو همین است. در حالی که موتورهای تنفس طبیعی با تکیه بر حجم موتور بالا و افزایش دور موتور به قدرت بالا دست می یابند.

موتورهای توربو چه ویژگی هایی دارند؟

موتورهای توربو با حجم موتور پایین قدرت زیاد و گشتاور بالا در دور موتورهای پایین تولید می کنند. وقتی در موتورهای توربو پدال گاز را تخته می کنید فشار گازهای خروجی از اگزوز افزایش می یابد و توربین توربو را به گردش در می آورد و در اثر گردش توربین، چرخ کمپرسور که از طریق یک شفت به توربین متصل است نیز به گردش در می آید و حجم زیادی از هوا را متراکم می کند و داخل محفظه احتراق می فرستد. به این ترتیب موتوری با حجم کمتر می تواند به اندازه یک موتور پرحجم تر، هوا را درون سیلندرهای خود بفرستد.

اکنون اگر این هوای اضافی را با سوخت اضافی ترکیب کنیم نتیجه نهایی این است که این موتور کوچکتر می تواند قدرت بالایی تولید کند. در مواقعی که از بوست بالا استفاده نمی شود و فشار کمی روی پدال گاز وجود دارد، موتورهای توربوشارژ پرقدرت و کم حجم می توانند به اندازه یک موتور تنفس طبیعی با حجم پایین کم مصرف باشند.

علاوه بر این، به دلیل اینکه موتورهای توربوشارژ گشتاور فراوانی در دورهای پایین تولید می کنند می توان از گیربکس و دیفرانسیل با ضرایب سبکتر در آنها استفاده کرد تا برای رسیدن به یک سرعت معین به دور موتور کمتری نیاز داشته باشند و مسلما کاهش دور موتور رابطه مستقیمی با کاهش مصرف سوخت و آلایندگی دارد.

البته موتورهای توربوشارژ در کنار این مزایا از معایبی نیز برخوردار هستند. به عنوان مثال طراحی پیچیده تر و اجزای فنی بیشتری دارند و به همان نسبت به رسیدگی و مراقبت بیشتری نیاز دارند و در صورت خرابی هزینه تعمیر آنها بالاتر از موتورهای تنفس طبیعی است. در ادامه اصول نگهداری صحیح از موتورهای توربوشارژ را ذکر می کنیم.

 

۵ نکته مهم در نگهداری خودروهای توربو

۱- بنزین

شاید بتوان گفت اصلی‌ترین رکن برای سالم‌تر ماندن موتور یک خودروی توربو، بنزین مورد استفاده در آن است.

در واقع از آنجا که موتورهای توربو برای رسیدن به بازده قابل قبول، به سوختی با کیفیت بالا، درصد ناخالصی پایین و در نهایت عدد اکتان استاندارد نیاز دارد. به این ترتیب اگر مالک یک خودروی توربو هستید، به شما پیشنهاد می‌کنیم در هر بار سوختگیری از بنزین سوپر یا مکمل اکتان استاندارد و مرغوب استفاده کنید.

توجه داشته باشید مکمل‌های ارزان‌قیمت نه‌تنها تاثیری در افزایش عدد اکتان ندارند بلکه موجب بروز آسیب هم می‌شوند.

یکی از دلایل اهمیت استفاده از بنزین اکتان بالا در پیشرانه‌های توربو، بالا بودن عدد تراکم عمده این دسته از موتورهاست که در صورت پایین بودن اکتان مساله ناک (صدای ضربه در موتور) و پدیده خودسوزی (احتراق مخلوط هوا و بنزین پیش از جرقه‌زنی) پیش می‌آید که به مرور زمان آسیب شدیدی به قطعات پیشرانه وارد خواهد کرد.

روغن مناسب خودروی شما

۲- گرم‌کردن و سردکردن

هرچند روند گرم‌کردن موتور در ابتدای استارت در هر خودرویی با هر پیشرانه‌ای بسیار مهم و حیاتی است اما این موضوع در خودروهای توربو بیشتر اهمیت پیدا می‌کند.

در واقع شروع حرکت به محض استارت در خودروهای توربو به منزله «سَم» است! به همین علت پس از استارت (خصوصا در فصول سرد) ابتدا باید دو تا سه دقیقه به موتور فرصت دهید تا گردش روغن در بین تمام قطعات انجام گیرد سپس تا یکی دو کیلومتر با کمترین دور موتور ممکن رانندگی کنید تا تمامی قطعات دوار بخوبی گرم شوند. البته در فصول سرد سال و مناطق سردسیر، گرم‌شدن خودرو باید با وسواس و حوصله بیشتری انجام شود.

ضمن این‌که اگر از مسافتی طولانی برمی‌گردید یا چند دقیقه‌ای را با دور موتور بالا به رانندگی هیجانی پرداخته‌اید، بهتر است پیش از خاموش کردن و ترک خودرو، چند کیلومتری را با کمترین سرعت و دور موتور ممکن رانندگی کنید. پس از توقف نیز منتظر بمانید تا فن دور بالای خودرو یک دور کار کند و دما را به حداقل برساند و پس از آن پیشرانه را خاموش کنید.

۳- روغن

روغن را می‌توان خونی دانست که در رگ‌های موتور خودرو جاری است. پس در انتخاب یک روغن مناسب خصوصا برای خودروهای توربو کاملا وسواس به خرج دهید.

در واقع پیش از هرچیز پیشنهاد ما این است که برای انتخاب یک روغن با گرانروی و سطح کیفی (ای‌پی‌آی) مناسب، به دفترچه راهنمای خودرو مراجعه کنید. اما به طور کلی بهتر است برای پیشرانه‌های توربو از روغن‌هایی با سطح کیفی SM به بالا استفاده کنید و همچنین اصولا در خودروهای توربو روغن‌های روان‌تری مثل ۳۰-۰، ۵۰-۳۰، ۴۰-۱۰ و… استفاده می‌شود که اصولا روغن‌های با گرانروی پایین‌تر، کیفیت ساخت بهتری هم دارند و اصولا از برندهای معتبرتری قابل انتخاب هستند.

به همین علت بر حسب فصلی که در آن قرار دارید و البته نوع پیشرانه خودرو، از روغنی با گرانروی مناسب استفاده کنید. همچنین پیشنهاد می‌شود در خودروهای توربو، روغن موتور را زودتر از موعد همیشگی عوض کنید. برای مثال روغنی که می‌تواند بیش از ۶۰۰۰ کیلومتر دوام بیاورد در یک خودروی توربو باید کمتر از ۵۰۰۰ ‌هزار کیلومتر کار کند.

۴- فیلتر هوا

توربوشارژر و سوپرشارژر در واقع قطعاتی هستند که به صورت مازاد روی یک موتور عادی قرار می‌گیرند تا هوا را با فشردگی بیشتری به داخل سیلندر تزریق کنند تا احتراق بهتر و بیشتری صورت بگیرد. به فرآیند فشرده‌سازی هوا، برای تزریق به منیفولد ورودی موتور، بوست گفته می‌شود که میزان بوست تولیدی در هر خودرو و هر توربوشارژر متفاوت است. برای مثال توربوشارژر برخی خودروها به صورت فابریک با پنج پی‌اس‌آی بوست وارد مدار می‌شوند و در برخی خودروهای دیگر نیز میزانی کمتر یا بیشتر دارند. به این ترتیب نحوه رسیدن هوا به توربوشارژر حائز اهمیتی فراوان است و از همین رو پیشنهاد می‌شود فیلتر خودرو را همیشه تمیز نگه دارید تا بوست مورد نظر با سهولت بیشتری تولید شود و فشاری روی توربوشارژر که قطعه‌ای حساس است، وارد نشود. همچنین در صورت استفاده از فیلتر هوای نامرغوب که هوا را به خوبی از منافذش عبور نمی‌دهد هم این موضوع تکرار خواهد شد.

۵- هر توربویی خودروی مسابقه نیست!

عنوان «توربو» این ذهنیت را در بین بسیاری از افراد به وجود می‌آورد که خودرو لزوما قدرت بسیار بالا و شتاب رعد آسایی دارد! اما نه! این روزها بسیاری از خودروهای اقتصادی برای این که کمترین آلایندگی و بیشتری بازده را داشته باشند، از توربوشارژر استفاده می‌کنند و از این رو نباید توقع شتاب و کشش خارق‌العاده از هر خودروی توربویی داشت. برای مثال تویوتا سی‌اچ‌آر بنزینی که از موتور ۲/۱ لیتری توربو بهره می‌برد، به هیچ وجه خودروی سریع و پرشتابی نیست و از آن نباید انتظاری در حد یک خودروی اسپرت داشت! به این ترتیب باید گفت از آنجا که عمده خودروهای توربوی موجود در بازار ایران جزو همین موارد اقتصادی با پیشرانه‌های کم‌حجم توربو هستند و ساختار کلی موتور این دسته از خودروها مثل خودروهای اسپرت مناسب اعمال فشار بیش از اندازه نیست، باید با آن مدارا کنید!

 

 

۵ نکته مهم در رانندگی با گیربکس اتوماتیک و موتور توربو

۱- محکم ترمز بگیرید

در خودروهای اتوماتیک برای این که بتوانید وضعیت لیور دنده (دسته دنده) را بین حالات مختلف (مثل P، N، D، R و…) تغییر دهید، ‌باید ابتدا ترمز بگیرید و سپس لیور را حرکت دهید. در غیر این صورت وضعیت تازه با ضربه یا اصطلاحا تقه انتخاب خواهد شد که این موضوع برای سرنشینان آزار دهنده خواهد بود و به گیربکس آسیب می‌رساند. در گیربکس‌های قدیمی بدون نگه داشتن ترمز، لیور حرکت می‌کرد اما در خودروهای جدید تا قبل از فشردن ترمز نمی‌توانید وضعیت لیور را تغییر دهید. با این حال توجه داشته باشید هنگام تغییر وضعیت لیور، ترمز را تا انتها و نه نیمه نگه دارید تا آسیبی متوجه گیربکس خودروی شما نشود.

۲- تعویض روغن

بسیاری از افراد فکر می‌کنند روغن موجود در گیربکس‌های اتوماتیک نیز همچون خودروهای دنده‌ای به تعویض نیاز ندارد و تنها باید بازدید و در نهایت سرریز شود! اما مساله اینجاست که روغن گیربکس‌های دنده‌ای و اتوماتیک هر دو نیاز به تعویض دوره‌ای دارند و این تصور به طور کامل اشتباه است که روغن فابریک کارخانه باید داخل گیربکس بماند! اما حساسیت این موضوع در مورد گیربکس‌های اتوماتیک بیشتر است و از این رو پیشنهاد می‌شود به صورت دوره‌ای به تعویض روغن گیربکس خودروی دنده اتوماتیکتان بپردازید. در واقع روغن گیربکس‌های اتوماتیک تنها به سه صورت قابل تعویض است. نخست این که پیچ تخلیه کارتل یا خود کارتل را باز کنید که در این صورت تنها نیمی از روغن تخلیه می‌شود و بقیه روغن داخل توربین، بین صفحات گیربکس و در قطعات دیگر این بخش باقی خواهد ماند که به این کار اصطلاحا تعویض سر روغن می‌گویند.

مورد بعدی این که با استفاده از دستگاهی به نام دیالیز روغن، روغن قبلی را به صورت کامل تخلیه و روغن جدید را تزریق کنید که در این صورت کل حجم روغن تخلیه می‌شود و هیچ جای نگرانی برای مالک باقی نمی‌گذارد که البته این دستگاه در هرجایی یافت نمی‌شود و اصولا علاوه بر هزینه روغن، اجرت تعویض را نیز به همراه خواهد داشت. و سومین مورد این که گیربکس را به طور کامل دمونتاژ کنید تا روغن به صورت کامل تخلیه شود که البته این مورد تنها در صورت تعمیر اساسی گیربکس انجام می‌گیرد. پیشنهاد عمده کارشناسان این است که «سر روغن» هر ۲۵ تا ۴۰ هزار کیلومتر و روغن کامل هر صد هزار کیلومتر تعویض شود.

روغن مناسب خودروی شما

۳- «پی» به معنای ترمز پارک نیست!

در تمام گیربکس‌های اتوماتیک نخستین وضعیت پیش فرض، وضعیت P است که این حرف انگلیسی به معنای وضعیت پارک است.

در این حالت گیربکس در حالت خلاص و یک پین داخل یکی از پینیون‌های خروجی گیربکس قرار می‌گیرد تا شبیه در دنده قرار دادن گیربکس‌های دستی هنگام پارک، مانع حرکت خودرو شود. اما برخی افراد تصور می‌کنند این وضعیت برای نگه‌داشتن خودرو در شیب کافی است و ترمزدستی را فراموش می‌کنند.

اما موضوع این است که پین مذکور عمر و دوامی محدود دارد و به همین خاطر در صورت تحمل فشار بیش از اندازه در شیب، ممکن است خیلی راحت بشکند! که تعویض آن نیز نیازمند باز کردن کامل گیربکس است.

به این ترتیب زمانی که خواستید در شیب (حتی ملایم) پارک کنید،

نخست ترمز را تا انتها بگیرید،

دنده را در حالت N قرار داد و ترمزدستی (یا پایی) را تا انتها درگیر کنید. سپس پای خود را از روی ترمز برداشته و دوباره روی ترمز بگذارید و وضعیت P را انتخاب کنید. با این کار وزن خودرو روی ترمز دستی وارد می‌شود و نه گیربکس که قطعه‌ای به مراتب حساس‌تر است.

۴- حالت دستی

در عمده گیربکس‌های اتوماتیک حالت دستی به صورت تیپ ترونیک یا در قالب دنده‌های سنگین قرار دارد.

برای مثال در گیربکس ماکسیما، دو وضعیت L1 و L2 وجود دارد که استفاده از هر کدام از این دو وضعیت، دنده را برای شما محدود خواهد کرد.

برای مثال در صورت انتخاب L1، تنها دنده یک را خواهید داشت و با قرار دادن شیفتر در دومین گزینه یعنی L2، شما با دو دنده یک و دو رانندگی خواهید کرد. همچنین در گیربکس‌های تیپ ترونیک نیز شما قادر خواهید بود تا به صورت دستی دنده را کم یا زیاد کنید.

اما نکته اینجاست که گیربکس‌های اتوماتیک برخلاف نامشان که به معنای خودکار بودن است، در برخی موارد مثل جاده‌های کوهستانی یا شرایط لغزنده خیابان و… نمی‌توانند آن‌طور که باید تصمیم بگیرند و مدام برای انتخاب دنده مد نظرشان درگیر شیفت کردن (به بالا و پایین) دنده هستند.

به این ترتیب پیشنهاد می‌شود در این شرایط از حالت دستی گیربکس استفاده کنید تا از شیفت مدام گیربکس که در درازمدت به مجموعه آسیب می‌رساند جلوگیری کنید.

۵- توجه به دنده در حالت ترافیک و پشت چراغ قرمز

بارها دیده شده برخی افراد عادت دارند به محض رسیدن به چراغ قرمز دنده را در وضعیت پارک قرار دهند و حتی دیده شده بسیاری از افراد در ترافیک شهرهایی مثل تهران، مدام در حال تغییر وضعیت دنده بین N و P هستند.

موضوع اینجاست که وضعیت P مناسب پشت چراغ قرمز نیست و بهتر است برای توقف موقت از حالت N استفاده کنید تا پین ذکر شده در بالا کمتر درگیر شود.

همچنین بسیاری از کارشناسان بر این عقیده هستند که برای توقف‌های کمتر از ۳۰ تا ۴۰ ثانیه، بهتر است وضعیت گیربکس را تغییر نداده و تنها به نگه داشتن ترمز در حالت D بسنده کنید. اما اگر نیاز به توقف بیش از این مدت بود، حالت N را انتخاب کنید و ترمزدستی را بکشید یا ترمز را نگه دارید. تغییر وضعیت مداوم لیور استهلاکی بیش از توقف ۳۰ تا ۴۰ ثانیه‌ای در حالت D دارد.